De meisjes hebben zalig geslapen tot 7 uur, Eduard en ik waren helaas al veel eerder wakker. Ontbijt in het hotel is typisch Amerikaans, yoghurt, geroosterd brood en koffie. Prima om de dag mee te starten. Om 8 uur zaten we in de auto op weg naar de paarden. Eduard had dit al weken geleden thuis geboekt en keek er erg naar uit. Puk en ik vonden het toen al spannend en nu het zover was, deed ik het bijna in mijn broek van angst. Niet vanwege de paarden, maar meer vanwege mijn rug... Ik was zooo bang om er weer doorheen te gaan. Ik geloof dat ik niet heel goed te spreken was vanochtend. Afijn, we moesten formulieren invullen dat de we de organisatie niet aansprakelijk zouden stellen voor letsel, kregen als enigen een helm op onze koppies en toen moesten we op een houten verhoging gaan staan, in afwachting van onze paarden. Jip kreeg als eerste haar Buncky, daarna Puk haar Wesley, toen ik mijn Max en als laatste kreeg Eduard Peanut toegewezen. We werden in het zadel geholpen en mochten achter onze gids Juliana aan. De eerste meters waren uiterst onwennig, we schoven van links naar rechts in het zadel en ik voelde al meteen de zitbotjes opspelen. Volgens Eduard zouden we alleen door de vlakke meadows rijden, maar we gingen al meteen allerlei smalle paadjes op, die ook nog eens behoorlijk omhoog en omlaag gingen. Mijn paard Max vond omlaag doodeng, en ik ook! Hij wachtte heel lang en ging vervolgens springend naar beneden. Mijn rug kreeg aardig wat klappen te verduren, maar het bleef allemaal keurig op z'n plek. Eduard en de meiden leken heel relaxed op hun paarden te zitten, dus ik voelde me wel een beetje een kneus. We reden in een groep van 7 en de gids. Mijn paard, Eduard zijn Pinda en het paard van de Amerikaanse dame waren nogal verzot op eten. Zodra we stil stonden, gingen ze eten en wilden ze niet verder lopen. We moesten ze dan hard schoppen in de flanken en hun hoofd hard omhoog trekken. Dat ging de ene keer beter dan de andere. We gingen daardoor erg traag vooruit en werden zelfs ingehaald door een andere groep. Op een gegeven moment was de gids het zat en bond ze het hoofd van mijn paard en van de Amerikaanse strakker op, zodat ze moeilijker konden eten. Eduard werd met pinda uit de groep gehaald en moest aan de lijn achter de gids verder rijden. Ach, wat keek hij sip! We hobbelden ruim 1,5 uur door de weilanden, en over de smalle paadjes en alles deed zo veel pijn! Onze konten, liezen, heupen, benen, alles schoot in de kramp. Ik werd iets relaxter, maar durfde geen moment de teugels los te laten om foto's te maken. Jip zat er heel natuurlijk op en had haar paard volledig onder controle. Ook Puk deed het super. Zij vond het lastig als haar Wesley wilde eten, maar het dier luisterde goed. Eduard werd aan het lijntje gehouden door de gids en zat foto's van ons te maken. Op een heel steil stuk viel het paard van de Amerikaanse achter mij, zij gilde het uit. Ik kreeg een hartverzakking... Na 3 uur waren we terug bij de stal en mochten we van het paard af. Kanonnen, dat viel nog niet mee. Alles trilde en was verkrampt. Ik heb nog een uur rondgelopen alsof ik nog steeds op een paard zat... En ik ben erg blij dat we morgen niet op de fiets hoeven hahaha. Na dit avontuur zijn we terug naar het hotel gegaan, want de meiden wilden zwemmen. Helaas betrok het helemaal en ging het regenen en onweren. We hebben een rustig middagje met lezen en spelletjes gehad, ook wel even lekker. Uiteindelijk hebben ze nog even kort gezwommen en zijn we het dorpje in gegaan voor souvenirs en een lekker hapje eten. Morgen verlaten we de Rocky Mountains. We vonden het prachtig hier, maar we hebben ook best last van de hoogte. Fijn dus om iets lager gebied op te zoeken.